مانومتری آنورکتال بعنوان ابزار تعیین لزوم بیوپسی رکتوم در کودکان مبتلا به یبوست مزمن شدید

سابقه و هدف: یبوست یکی از شایعترین اختلالات دستگاه گوارش کودکان است. مانومتری آنورکتال، ابزار غیر تهاجمی جهت تعیین علت آن می باشد. هدف از این مطالعه مشخص کردن یافته های این ابزار و ارتباط آن با برخی از علائم بالینی و تعیین لزوم بیوپسی رکتوم می باشد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی در مدت 2 سال (1389-1387) بر روی 192 کودک 6 ماهه تا 12 ساله مبتلا به یبوست مزمن در بیمارستان کودکان امیرکلا انجام شد. برای بیماران مقاوم به درمان، مانومتری انجام شد. ارتباط بی اختیاری مدفوع، رفتار نگه داشتن مدفوع با رفلکس مهاری آنورکتال (RAIR)، تونیسیته اسفنگتر داخلی آنال و لزوم بیوپسی رکتوم، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 5/27±1/48 ماه بود. RAIR در 177 بیمار (2/92%) مثبت و در 15 بیمار (8/7%) منفی بوده است. میانگین تونیسیته اسفنگتر داخلی آنال cmH2O 34.1±19.9 بوده است. تمام بیماران با بی اختیاری مدفوع، RAIR مثبت بودند، همچنین تمام بیماران با رفتار نگه داشتن مدفوع نیز RAIR مثبت بودند. در 6 مورد بیوپسی رکتوم لازم شد که در 4 مورد بیماری هیرشپرونگ تأئید گردید (08/2% بیماران) و در این 4مورد، RAIR به طور کامل مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، اگرچه در اکثر مبتلایان به یبوست مزمن شدید، RAIR مثبت است، ولی وجود بیماری هیرشپرنگ خصوصاً در بیماران بدون بی اختیاری مدفوع و رفتار نگه داشتن مدفوع منتفی نیست و مانومتری آنورکتال در این گروه خاص جهت انتخاب آنها برای بیوپسی رکتوم مفید است.